Parafia Żelazna
Parafia pw. Św. Mikołaja w Żelaznej
Przeczytaj: Święty Mikołaj.doc (32,00KB)
Kościół parafialny - od początku do II Wojny Światowej
Z informacji, jakie spisał podczas wizyty w 1687 r. Marcin Teofil Stephetius, archidiakon opolski, wiadomo, że pod koniec XVII w. w Żelaznej był murowany kościół parafialny pw. św. Mikołaja Biskupa z nowo wybudowaną zakrystią i wieżą. Wewnątrz znajdowały się: cztery poświęcone dzwony, nowy ołtarz główny, posadzka z wypalonej cegły, pomalowana podłoga z desek, kamienna chrzcielnica przylegająca do ołtarza mniejszego, drewniana ambona ozdobiona kilimem oraz ławki. Prawdopodobnie po zakończeniu wojny trzydziestoletniej dobudowano zakrystię - według wizytatora była ona sklepiona, jasna i dobrze urządzona. Również drzwi wejściowe do świątyni były całe i dobrze zabezpieczone. W kościele trzymano relikwie św. Prokopa Wyznawcy i oleje św. Mikołaja. Najświętszy Sakrament przechowywany był pod kluczem w tabernakulum ołtarza głównego. Msze święte odprawiano w co drugą niedzielę i nie obchodzono wszystkich świąt kościelnych w roku, z wyjątkiem Świąt Wielkanocy, Zielonych Świątek i Bożego Narodzenia. Cmentarz przy kościele był ogrodzony i zamknięty. Proboszcz, który nie mieszkał w tej miejscowości, nie posiadał kluczy do zamkniętego tabernakulum i Przenajświętszego Sakramentu, zresztą nie był on obecny w kościele podczas wizytacji archidiakona. Prawa patronackie do kościoła w Żelaznej posiadał klasztor w Czarnowąsach. Kościół obchodził rocznicę swojego poświęcenia w pierwszą niedzielę po święcie św. Bartłomieja (24 sierpnia).
30 października 1810 r. król Fryderyk Wilhelm II podpisał edykt kasujący kolegiaty i klasztory śląskie. Po sekularyzacji klasztoru w Czarnowąsach kościół w Żelaznej stał się kościołem parafialnym, a parafia znajdowała się w obrębie dekanatu prószkowskiego. Pierwszym proboszczem w Żelaznej był ks. Sebastian Pogrzeba. W 1818 r. nastąpiło nowe uposażenie kościoła. W 1861 r. w parafii (Żelazna i Niewodniki) żyło 976 katolików i 8 ewangelików.
Przypuszcza się, że to właśnie za sprawą klasztoru został wybudowany w Żelaznej Kościół, który razem z opolską Katedrą św. Krzyża stanowił jedyne świątynie w całej ówczesnej diecezji. Kościółek był wprawdzie mały, można by rzec, że była to budowla bardziej skłaniająca się ku nazwie "kaplica" niż Kościół. Wskazywały też na to jej wymiary - 6 x 6 m (dzisiejsze prezbiterium). Jednak fenomenalny był fakt, że kaplica była murowana, co było wtenczas rzadkością i to czyni ją niezwykłą.
Ponad ołtarzem więc, kiedy mocno zadrzemy głowę ku górze, zauważymy pochodzący z przełomu XII i XIII wieku fresk przedstawiający Matkę Bożą z Synem. Zabytek został przypadkowo odkryty podczas prac rozbudowy Kościoła. Fresk był zamurowany. Dziś zalicza się go do największych i najcenniejszych zabytków Żelaznej.
W roku 1682 do niewielkiej kaplicy dobudowano wieżę, natomiast rok 1929 był rokiem przełomu dla historii Kościoła w Żelaznej, ponieważ w tym to czasie Świątynia zostało znacznie rozbudowana. W stanie nienaruszonym pozostało jedynie prezbiterium z należącą do niego gotycką zakrystią, która dziś służy jako kotłownia. Dzisiejsza zakrystia natomiast, znajduje się po drugiej stronie prezbiterium.
Na wschodniej ścianie prezbiterium podziwiać możemy świetnie zachowane arkadowe okno, a ponad prezbiterium sklepienie krzyżowo - kolebkowe najprawdopodobniej pochodzące jeszcze z XVII wieku. Poza tym do zabytków Kościoła należą: ołtarz główny z XVIII wieku, barokowy ołtarz boczny prawy (początek XVIII w), ołtarz boczny lewy z drugiej połowy XVIII wieku, barokowa ambona (mniej więcej z toku 1700) oraz barokowa chrzcielnica (prawdopodobnie z początku wieku XVIII).
Na placu kościelnym znajduje się Krzyż Misyjny najprawdopodobniej pochodzący z XIX wieku, a jego możliwość jego budowy to najprawdopodobniej dar mieszkańców.
Po trzecim powstaniu śląskim w roku 1921 parafię w Żelaznej musiał opuścić ówczesny proboszcz Franciszek Paterok. W tamtych czasach wioska była podzielona na trzy ugrupowania: pierwsze pro polskie, drugie pro niemieckie i trzecie niezaangażowane politycznie, składające się z ludności biedniejszej. Ze względu na zaciętą rywalizację pomiędzy tymi ugrupowaniami, czasy były bardzo niespokojne. Wiejskie zabawy przebiegały co tydzień tak samo: w jednej części sali śpiewano polskie piosenki, w drugiej zaś niemieckie, a jedyną wspólną rzeczą, która łączyła te zwaśnione grupy było wzajemne okładanie się sztachetami. Z tej „misji” wybijania przeciwnikowi z głowy poglądów politycznych nigdy nic nie wychodziło i cała „ceremonia” musiała być przeprowadzona za tydzień od nowa.
Był polskim patriotą. Gdy był proboszczem w Żelaznej nie pozwalał na probostwie mówic po niemiecku. W księgach parafialnych imiona i nazwiska pisał poprawną polszczyzną, choc sam podpisywał się Franz - nie Franciszek. W czasie plebiscytu namawiał parafian do głosowania za przynależnością do państwa polskiego. Jego propolskie nastawienie spowodowało, ze naraził się miejscowym Niemcom. Kulminacja konfliktu nastąpiła zaraz po wojnie. Jak wynika z relacji świadków, w 1921 r. niemieccy bojówkarze związali księdza i próbowali zastraszyc. Księdzy z pomocą przyszli parafianie, a gospodarz Antoni Wittek ryzykując własnym życiem przetransportował w nocy księdza do Dobrzenia Wielkiego. Ks.Paterok bardzo podupadł na zdrowiu. Później był proboszczem w Łaziskach, gdzie dopełnił żywota w 1933 r., ustępując dwa lata wcześniej z zajmowanej funkji. W grudniu 1921 parafię objął ks. Ryszard Woitok, pochodzący z parafii Łaziska Górne, którą zaś w zamian za niego objął „wypędzony” ks. Paterok.
Duchowni w Żelaznej
Księża w parafii pw. św. Mikołaja w Żelaznej
Imię i nazwisko księdza | Lata posługi kapłańskiej |
ks. Janiszewski | 1666 - 1694 |
ks. Andrzej Sadowski | 1694 - 1700 |
ks. Bernard Hoczymierski | 1701 - 1708 |
ks. Stefan Urbani | 1708 - 1712 |
ks. Krzysztof Witkowski | 1713 - 1721 |
ks. Dionizy Gruszewicz | 1721 - 1732 |
ks. Paweł Zechnuti | 1732 - 1763 |
ks. Stefan Zukas | 1764 - 1776 |
ks. Nepomucen Zuborski | 1776 - 1777 |
ks. Paweł Hauptstück | 1777 - 1780 |
ks. Wawrzyniec Wajda | 1781 - 1784 |
ks. Marcin Grządziel | 1784 - 1786 |
ks. Grzegorz Kosz | 1786 - 1791 |
ks. Sebastian Pogrzeba* | 1792 - 1824 |
ks. Pampuch | 1824 - 1844 |
ks. Fojcik | 1844 - 1847 |
ks. Czołgała | 1847 - 1854 |
ks. Nowak | 1854 - 1883 |
ks. Józef Wolny | 1884 - 1908 |
ks. Franciszek Paterok | 1908 - 1921 |
ks. Ryszard Woitok | 1921 - 1945 |
ks. Oswald Kołodziej | 1945 - 1954 |
ks. Zygmunt Białowąs | 1954 - 1961 |
ks. Paweł Kosmala | 1961 - 1987 |
ks. Edmund Sachta | od 1987 |
* Od 1810 r. Żelazna stała się parafią, na czele której od tej pory stał zawsze ksiądz proboszcz.
Księża pochodzący z parafii Żelazna
Imię i nazwisko |
Data urodzenia |
Data święceń |
ks. Johann Baron, werbista | 1908 | 1937 |
ks. Franz Baron, jezuita | 1914 | 1947 |
ks. Paul Baron, werbista | 1920 | 1950 |
ks. Johann Hennek, misjonarz św. Rodziny | 1914 | 1950 |
ks. Richard Salańczyk | 1927 | 1956 |
ks. Antoni Sośnik | 1929 | 1956 |
ks. Hubert Nalewaja | 1936 | 1956 |
ks. Stanisław Dworzak | 1953 | 1980 |
ks. Jan Lachowiecki | 1954 | 1979 |
ks. Janusz Dworzak | 1957 | 1982 |
ks. Marcin Marsollek | 1960 | 1988 |
ks. misjonarz Paweł Gwość | ||
ks. misjonarz Jan Sośnik | ||
o. Stefan Sdzuj | ||
ks. dr Józef Knosała |
Siostry zakonne
- s. Phileta Marta Knop SFI, Żelazna
- s. Baptysta Maria Zimmolong ABMV, Żelazna
- s. Brygida Maria Biedroń ABMV, Żelazna
- s. Lidia Kupczyk CSSE, Niewodniki
- s. Marianna Ewa Lyga CSSE, Niewodniki
-
s. Maria Beata Warzecha, Niewodniki
- s. Lachnik, Niewodniki
Przeczytaj życiorysy duchownych:
- Ks. Dziekan Ryszard Woitok Ks Dziekan Ryszard Woitok.doc (155,50KB)
- Ks. Radca Oswald Kolodziey Ks Radca Oswald Kolodziey.doc (183,50KB)
- Ks. Dziekan Zygmunt Białowąs Ks Dziekan Zygmunt Białowąs.doc (50,50KB)
- Ks. Paweł Kosmala Ks Paweł Kosmala.doc (347,50KB)
- ks. misjonarz Paweł Gwość Ojciec_Pawel_Gwosc_PL.doc (399,50KB)
- ks. Hubert Nalewaja ks Hubert Nalewaja.doc (61,50KB)
- ks. Richard Salańczyk Ks Ryszard Salanczyk_Diecezja Gliwice.doc (54,00KB)
-
s. Maria Beata Warzecha, Niewodniki Zyciorys_Maria_Beata_WAZECHA_PL_003_1Seite.doc (475,00KB)